Voordat we het onbekende en later het onkenbare verkennen is de eerste stap of vereiste , om dat wat bekend is en wat gekend wordt te zien.
Dit is de basale vorm van realiteitsbesef. Dit is de wereld van feiten en van oorzaak en gevolg, ook wel de relatieve wereld genoemd.
We zien de bergen als bergen en de dingen voor wat ze zijn. Ze worden niet ingekleurd of geïnterpreteerd. Ze zijn wat ze zijn.
Nu is dat met de dingen gemakkelijker dan met het bezielde of bewuste.
Bewust betekent: “ wat besef heeft van zichzelf”. Maar is dit onderscheid er eigenlijk wel?
Heeft de berg besef van zichzelf ? Is de berg een uitdrukking van bewustzijn? Of is de berg rots, steen, aarde en een verzameling van andere elementen?
In zoveel culturen wordt een zekere berg als heilig beschouwd en wordt de berg bewustzijn en kracht toegekend, zoals bij Mont Kailash, Arunachala, Girnar, Canigou, Kasikasima, Fuji.
Zodra we dieper gaan onderzoeken, begint de voor de hand liggende realiteit te wankelen.
Wat is eigenlijk een object of een voorwerp? Etymologisch is het afgeleid van het Latijnse woord obiectum. Het betekent “Dat wat op zichzelf bestaat”.
En bestaat er wel iets op zichzelf in het universum? Kan het zijn dat er iets is wat onafhankelijk en vrij is van alle andere bestaande invloeden, zoals onze waarneming?
Het egocentrische bewustzijn verkeert in de veronderstelling dat het autonoom en vrij is.
Afgescheiden van het bestaan ziet de mens zichzelf aan voor een object? “Dat wat niet leeft” .
Als onze zintuigen ‘schoon’ zijn dan wordt dat wat wordt waargenomen niet vervormd door culturele, emotionele of mentale invloeden en zien we wat is.
We zien wat is omdat we zijn wat we zijn.
Hoe schoner we zijn , des te meer ons waarnemende vermogen toeneemt. Zodoende dringen we door tot de verfijndere lagen.
We kunnen de ziel van de berg waarnemen als we vanuit onze ziel kunnen waarnemen. Hoe dieper we kunnen waarnemen hoe completer de waarneming is.
Zien we alleen vanuit archeologisch standpunt de berg dan zijn andere poorten van waarneming afgesloten. Kennis en ervaring staan dan op de voorgrond.
Maar zien we vanuit het Hart, dan gaan we de sferen, gemoedstoestanden en energieën van de berg proeven en vullen de wereld van feiten en jaartallen aan.
Zo verandert de berg naarmate we in staat zijn dieper in onszelf te kijken. Lagen openbaren zich waardoor de berg gaat leven. En dat vindt dus gelijktijdig in ons plaats.
Hoe dieper we doordringen in onszelf, hoe meer we gaan leven. Zodra ons hart wakker wordt, schijnt er een ander licht op de wereld.
De schijnbaar vaststaande wereld is gaan verschuiven. De persoon die zo consistent leek begint aan alles te twijfelen. We ontdekken nieuwe werelden in onszelf.
We ontdekken dat die binnen- en buitenwereld onlosmakelijk met elkaar verbonden is; het object kan niet losgezien worden van het subject.
We kunnen geloven dat een berg een heilige berg is of een rivier een heilige rivier. We kunnen het ook ervaren.
Wat maakt de ene berg heilig en de andere minder? Is het de energie die krachtiger is, of omdat we dat projecteren? Is de Ganges heilig omdat zij aanbeden wordt, of wordt de Ganges heilig omdat ze aanbeden wordt? Of beide?
Wordt niet alles heilig (heel ,perfect) als het gezien wordt door een vervuld hart? Zijn dan niet alle bergen, rivieren en mensen heilig en bezield? Is dan niet alles een uitdrukking van het goddelijke?
We reizen door de lagen van bewustzijn zodat ze geopend worden. We kunnen het licht alleen dan dragen als we daarvoor een fundament hebben.
Als we verbonden zijn met de aarde en met het stoffelijke lichaam. Naarmate er meer licht (energie) opgenomen kan worden, komt meer energie vrij.
Alles wat gevormd is draagt lading, spanning met zich mee. Op het pad van bevrijding, bevrijden we ons van deze gestolde, geladen energie.
Als de lading vrij komt, dan is er vreugde(ontlading) en als dit steeds verfijnder wordt dan ontstaat er gelukzaligheid.
Nadat alles is opgebrand dan is er stilte en liefde.
Eerst wordt de verdichting steeds lichter en het minder substantiële wordt steeds onvoorspelbaarder en wonderbaarlijker. Het is een spel van chaos en harmonie.
Zolang we (ver)dicht zijn , zijn we zwaar en lijkt alles voorspelbaar. En als we verlicht zijn is alles speels en verrassend.
Kom je in de nabijheid van een ontwaakte dan ervaar je dat er geen lading of spanningsveld meer is. Alle lading is opgelost en licht geworden.
Hij is er niet en toch is zijn afwezigheid zo aantrekkelijk magnetisch, zo licht, ontspannen en zorgeloos, alert en een bad van liefde.
We hebben ons inmiddels begeven van het ogenschijnlijk zekere en bekende, naar de wereld van mogelijkheden. Nu zijn we open. We onderzoeken de ware aard der dingen en natuurlijk onszelf.
Dat wat leek waar te zijn is gecorrigeerd. Nieuwe kwaliteiten openbaren zich. De dichter in ons is wakker geworden, waardoor we bezield worden en dientengevolge de wereld bezield blijkt.
We ontdekken schoonheid nadat we schoongespoeld zijn.
En nu al die tot voor kort nog onbekende krachten zich openbaren en we onszelf vol en betrokken zien in de levende werkelijkheid, blijven we afdalen in de ziel en opstijgen in het universele. Alles wat door de ziel gekend wordt, zorgt voor expansie van ons zijnsveld .We zijn ruim(te) geworden, de verkramping is opgelost.
Nu het zijnde, de pure tegenwoordigheid, Dat waar alles in verschijnt, Dat wat laat zien dat alles bewustzijn is, herenigd is met zichzelf, vertoeven we in een vacuüm, een leegte, waarin de wereld met ontzag en verbijstering wordt gezien, als een niet definieerbare werkelijkheid.
Deze wereld wordt niet gekend omdat niets vastgelegd kan worden, dus niets gedefinieerd. Dit is het onkenbare.
Als vanzelfsprekend wordt deze totaliteit omarmd, want het omarmt jou.
Het zelf omarmt zichzelf en dat wat niet gekend en begrepen kan worden, openbaart zich telkens weer opnieuw en tijdloos. We zijn wat we zijn en de wereld is wat het is, met en zonder spanningsveld.
En te midden daarvan straalt de Liefde, vanzelf, zonder oorzaak, als het beginsel der dingen.
